در سومین سالگرد قیام انقلابی ژن ژیان ازادی که با خون پاک ژینا امینی در سقز کوردستان جرقه زد و همچون آتشی سرکش، از دل کوه‌های زاگرس به دشت‌های خوزستان، کوچه‌های تهران و مرزهای افغانستان و فلسطین کشیده شد – ما، اتحادیە انقلابیون کوردستان و سازمان یاری کورد، با قلبی پر از غرور و اندوه، این روز را گرامی می‌داریم. این انقلاب، نماد عزم آهنین زنان کورد بود که با شعار «ژن، ژیان، ئازادی» (زن، زندگی، آزادی)، زنجیرهای استبداد را به لرزه درآورد و جهان را به حیرت واداشت. از کوردستان اشغالی تا روژآوا، از بلوچستان تا آذربایجان، این موج آزادی‌خواهی، نه تنها ایران را به لرزه درآورد، بلکه به عنوان الگویی جهانی برای مبارزه با ستم جنسیتی و استعماری، ملت‌های تحت اشغال دیگر را نیز به پا خاست.
ملت کورد، با شجاعت بی‌مانندش، پیش‌قراول این انقلاب بود؛ زنانی که در برابر گلوله‌های رژیم ایستادند و مردانی که شانه به شانه‌شان جنگیدند. ما به این ملت دلیر درود می‌فرستیم و از عمق جان، از پایداری و فداکاری‌شان ستایش می‌کنیم. این انقلاب، که از کوردستان بذرش کاشته شد، به سرعت به سراسر ایران سرایت کرد و مرزها را درنوردید، تا جایی که صدای «زن، زندگی، آزادی» در تظاهرات جهانی طنین‌انداز گشت. این موج، اثباتی بود بر اینکه کوردستان قلب تپنده انقلاب و پیشاهنگ مبارزه برای آزادی همه ملت‌های تحت ستم است.
اما، ای هم‌میهنان، امروز در سومین سال این قیام، نمی‌توانیم از تلخ واقعیت‌ها چشم‌پوشی کنیم. این انقلاب عظیم، که پتانسیل سرنگونی رژیم را داشت، به دلیل ناهماهنگی‌های فاجعه‌بار، عدم آمادگی احزاب و نبود همکاری واقعی میان نیروهای انقلابی، به شکست انجامید. احزاب کوردستانی، که باید ستون فقرات این مبارزه می‌بودند، درگیر رقابت‌های نابجای قومی و شخصیتی شدند؛ احزاب سراسری ایران، با بی‌توجهی به ریشه‌های کوردی انقلاب، فرصت اتحاد را از دست دادند؛ و حتی ملت‌های تحت اشغال دیگر، که می‌توانستند جبهه‌ای واحد بسازند، در انزوا ماندند. این ناهماهنگی‌ها، خواسته یا ناخواسته، کم‌کاری و سهل‌انگاری احزاب کوردستانی و سراسری را به بار آورد و دریچه‌ای گشود به سوی سرکوب وحشیانه رژیم.
نتیجه این شکست تلخ چیست؟ هزاران زندانی سیاسی که در سیاه‌چال‌های رژیم زجر می‌کشند، صدها اعدامی که خون‌شان بر زمین ریخته شد، و مشکلات فزاینده‌ای که گریبان‌گیر ملت کورد و همه ایرانیان شده: از سرکوب‌های مداوم در روژهلات کوردستان تا بلوچستان تا فقر و ناامنی که هر روز جان‌های بیشتری می‌گیرد. این‌ها نه تقصیر مردم است، بلکه بار سنگین ناکارآمدی رهبران سیاسی و احزاب است که نتوانستند از موج انقلابی پاسداری کنند.
ما، اتحاد انقلابیون کوردستان، با صدای رسا اعلام می‌کنیم: دیگر بس است به این پراکندگی و رقابت‌های ویرانگر! زمان آن رسیده که احزاب کوردستانی، با کنار گذاشتن اختلافات، متحد شوند؛ که نیروهای سراسری ایران، کوردستان را به عنوان شریک برابر بپذیرند؛ و ملت‌های تحت اشغال، از بلوچ و عرب تا ترکمن و آذری، جبهه‌ای مشترک بسازند. انقلاب «زن، زندگی، آزادی» نمرده؛ آن شعله‌ای است که دوباره شعله‌ور خواهد شد. بیایید از شکست‌ها درس بگیریم، از خون شهدا نیرو بگیریم، و با هماهنگی و آمادگی، راه را برای پیروزی هموار کنیم.
اتحاد انقلابیون کوردستان و سازمان یاری کورد
